...μια περιπέτεια....μια αγάπη μικρή....μια ιστορία .......

...Είπα που λες, να πάω στην πολύ όμορφη Δύρφη το ΣΚ 27-28/12/2008, για να δω τη μάχιμη κοινοτητά μας, που είχε ανέβει από το πρωί του Σαββάτου. Εγώ λόγω υποχρεώσεων έφυγα το μεσημέρι του Σαββάτου.. Ανέβαινα χαρούμενος και ευδιάθετος , με πολύ όρεξη για περιπέτεια !!!

Ο καιρός φαινόταν οκ (είχα δεί και δελτίο και έλεγε την Κυριακή το πρωί «ελαφριά χιονόπτωση») και έτσι πέρασα και τη Στενή και άρχισα να ανεβαίνω προς τα πάνω.. Μέχρι τη διασταύρωση για το καταφύγιο, η άσφαλτος ήταν καθαρή από χιόνι (βέβαια τριγύρω όσο ανέβαινα ήταν όλα άσπρα) και έτσι είπα να αφήσω το golf ανάμεσα στο χωματόδρομο και την άσφαλτο, σε ενα σημείο που ότι και να γινόταν δεν θα ενοχλούσε..(κάτι ήξερα..)

Είχε πάει 18:00 όταν πάρκαρα, είχε αρχίσει να νυχτώνει..και να χιονίζει περισσότερο...είπα «σιγά ! θα σταματήσει κάποια στιγμή, αφού το δελτίο είπε οτι θα χιονίσει μόνο την επόμενη ημέρα το πρωί»

Ο φίλος μου ο Ιαγουάρος που ήταν είδη στο καταφύγειο, μου είχε πεί μόλις έφθανα να τον έπαιρνα τηλ, για να ερχότανε να με έπαιρνε με το gps αλλά είπα «έχω έρθει τόσες φορές και θα ξεκινήσω μόνος μου..» λάθος τελικά.. γιατί λόγω κρύου, νύχτας, πολύ χιονιού, τρελού αέρα δεν βρήκα το σωστό δρόμο...όχι οτι ήταν πολλοί δρόμοι (δύο ήταν) αλλά εγώ έβλεπα μόνο τον έναν, το λάθος...ο άλλος ήταν δίπλα αλλά λόγω μεγάλης χιονόπτωσης και πολλών άλλων παραγόντων δεν φαινόταν.....

Έτσι πήρα το λανθασμένο και προχώραγα για 25 λεπτά περίπου..μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες..ώσπου είδα μπροστά μου άσφαλτο..και φώτα...λέω ! αμάν ! που είμαι ? κανονικά δεν έπρεπε να δω τίποτα απο τα δύο..τώρα τι κάνουμε...?...ευτυχώς περπάτησα πολύ λίγο στον δρόμο (με είδαν και δυο αυτοκίνητα και μου είπαν αν ήθελα βοήθεια..)...και επικράτησε η λογική... γύρισα πίσω από εκεί που είχα έρθει. Ευτυχώς τα πατήματά μου δεν είχαν καλυφθεί από το χιόνι ακόμα...η επιστροφή ήταν πολύ πιο δύσκολη και μπορεί να περπάταγα για 40 λεπτά για να επιστρέψω εκεί που ξεκίνησα...

Όταν (ΕΥΤΥΧΩΣ) έφθασα πάλι πίσω στο σημείο που ξεκίνησα πήρα τηλ το «gps» να έρθει να με πάρει....και μου είπαν σε 40 λεπτά θα είναι στο σημείο που είμαι. Έλα όμως που και πάλι δεν περίμενα....είπα θα ξαναδοκιμάσω...πάλι απο τον ίδιο δρόμο...αλλά που θα πάει θα βρω τη διασταύρωση...αλλά και πάλι τίποτα...ευτυχώς περπάτησα 30 λεπτά μπρος-πίσω μόνο και πάλι δεν βρήκα τίποτα.... σε λίγο ήρθαν οι λυτρωτές...Ιαγουάρος και Τίγρης !!!

Χαρά μεγάλη ! καλά που είχαν το gps…γιατί ο δρόμος και πάλι δεν φαινόταν...μετά απο 55 λεπτά φτάσαμε !! (δεν ήταν καθόλου εύκολο τελικά και ευτυχώς που δεν συνέχισα μόνος μου... με τέτοιες καιρικές συνθήκες καλό είναι να μην ρισκάρουμε....)
Ανακούφιση !!! Οι στιγμές που απομάκρυνα τα βρεγμένα ρούχα απο πάνω μου, βάζοντας στεγνά ήταν απλά τέλειες !!

Το καταφύγιο είναι το γνωστό της Δύρφης που δεν είναι καθόλου ζεστό..πολύ υγρασία και κρύοοοοοοοοοο – ο χώρος μεγάλος και τα κρεβάτια είναι μέσα στην υγρασία...κοιμηθήκαμε ανάμεσα σε πολύ ζεστές κουβέρτες...μέσα σε υπνόσακο...με δύο κάλτσες–φόρμα-φλις-δύο μπλουζάκια-και ενα ακόμα φλίς

Για τις πολύ ωραίες στιγμές μέσα στο καταφύγιο δεν χρειάζετε να αναφερθώ ! Όσοι ήταν εκεί, απλά ξέρουν !

Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με πολύ αέρα και κρύο.....λίγο ύπνο...και πολύ ΧΙΟΝΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ

Όταν καταφέραμε λόγω χιονιού, αέρα και πάγου να ανοίξουμε την πόρτα απλά μείναμε με ανοιχτό το στόμα... Είχε πολύ χιόνι, πάγο, κρύο, ομίχλη, χιονοθύελα...τέλειες συνθήκες για την αναχώρησή μου....ήταν να φύγω το μεσημέρι αλλά μετά απο όλα αυτά που είδα, είπα (και ευτυχώς) να φύγω κατά της 11 μαζί με κάτι άλλους ορειβάτες (4 στον αριθμό).

Το χιόνι συνέχιζε να πέφτει και εμείς ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες για την αναχώρηση. Δύο κάλτσες (ισοθερμικές), ορειβατικές μπότες, γκέτες, φόρμα, αδιάβροχα πάνω κάτω και κάποια άλλα για την προστασία απο το χιόνι. Βγήκαμε έξω και η πρώτη κρυάδα ήρθε αμέσως. Τρελός αέρας.... τις κοπέλες της παρέας, ο άερας της έκανε ότι ήθελε... σε συνδυασμό με την χιονοθύελλα που χτύπαγε στα μάτια και πόναγε πολύ !!! ήταν όλα πολύ ωραία... εκτός απο την σκέψη, ποιά θα είναι η κατάσταση του κάρου μου μόλις το βρούμε (ξέχασα να αναφέρω ότι και οι ορειβάτες είχαν ενα μικρό τζιπάκι πίσω απο το δικό μου), είχαμε αρχίσει να προβληματιζόμαστε και για το πώς θα φθάσουμε στον δρόμο !!!

Ξεκινήσαμε να περπατάμε με τον αέρα στην μούρη μας και ο συνδυασμός της ομίχλης και του πολύ χιονιού δεν μας άφηνε να βρίσκουμε τον δρόμο....που να πηγαίναμε και από το μονοπάτι....η διαδρομή είναι 20 λεπτά με καθαρό δρόμο, 55 λεπτά με χιόνι...και εμείς την κάναμε κοντά 2 ώρες.... δεν βλέπαμε τίποτα...προσπαθούσαμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο αλλά τα βουνά με το χιόνι, που τις περισσότερες φορές πέρναγε το ύψος μου, μας έκρυβαν τον σωστό δρόμο και μας πήγαιναν μέσα σε δάσος, πάνω σε βράχια, σε αδιέξοδο....γυρίσαμε μπρός-πίσω πολλές φορές... οι κοπέλες «έφυγαν» αρκετές φορές... ευτυχώς εγώ την γλίτωσα και δεν έπεσα αντίθετα «τράβηξα» έναν απο τους ορειβάτες που είχε κολλήσει και τις κοπέλες.

Μετά απο δύο ώρες φθάσαμε στον υποτιθέμενο δρόμο....εξουθενωμένοι....δεν φαινόταν ούτε ο δρόμος...ούτε τίποτα....άσπρα όλα....στο golf, το μόνο που ήταν πάνω απο το χιόνι, ήταν τα τζάμια και η οροφή. Το υπόλοιπο δεν υπήρχε... τι κάνουμε ? οεο ??? το τζίπ τα ίδια. Δεν έχω αφήσει ποτέ το κάρο μου πίσω και όμως σκέφτηκα ότι είναι η ώρα... το μόνο που έκανα είναι να ανοίξω με μεγάλη προσοχή την πόρτα του οδηγού και να το βάλω μπρός ώστε να δουλέψει λίγο η μηχανή. Α ρε Γερμανοί ! έκαναν πάλι το θαύμα τους.... δεν χρειάσθηκε τίποτα... οι θερμοκρασίες κάτω απο τους -6ο C (καλλυμένο με χιόνι όλο το βράδυ) και πήρε με την μία. Το άφησα κανα 15λεπτο και μετά αφού προσπάθησα να συννενοηθώ, μέσα στο αυτοκίνητο με το κινητό, με κάτι φίλους με τζιπ που ερχόντουσαν να μας «τραβήξουν» αποφασίσαμε να μην περιμένουμε με τίποτα τα εκχιονιστικά γιατί έκανε πολύ κρύο και δεν ξέραμε και πόσο θα αργούσαν. Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τον δρόμο, που ευτυχώς μετά απ’ολα αυτά που τραβήξαμε ήταν σαν να πηγαίνουμε βόλτα στην εξοχή-παρόλο που είχε μέχρι το γόνατο χιόνι, ώσπου μετά απο κάνα χιλιόμετρο είδαμε κάποιους άλλους ντόπιους-ορειβάτες. Μετά απο σύντομη συζήτηση καταλήξαμε να πάμε απο τον μονοπάτι, κάτω στην Στενή, λόγω του ότι απο εκεί, δεν θα φυσάει και δεν θα έχει τόση ένταση η χιονοθύελλα.

Όντως είχαν δίκιο τα παιδιά και ελαττώθηκε πάρα πολύ και ο αέρας και η χιονόπτωση. Έλα όμως που ήταν πολύ δύσκολο το κατέβασμα, με τόσο χιόνι και με τόση μεγάλη κλίση του εδάφους. Πολύ κουραστική και επικίνδυνη μπορώ να πω διαδρομή, αφού δεν καταλάβαινες καθόλου τι βρίσκεται από κάτω. Πολλές φορές πατήσαμε ρυάκια κάτω από το χιόνι, άλλες τόσες πατήσαμε σε κενό....και γενικά αν εξαιρέσεις τις πανέμορφες εικόνες απο το κατάλευκο δάσος που διασχίζαμε πηγαίναμε πολύ σιγά και προσεχτικά. Τώρα που είπα πανέμορφες εικόνες ήθελα να αναφέρω ότι εκεί μέσα ήταν παράδεισος ! οργασμός της φύσης! ήταν τέλεια, περπάταγες και αναρωτιόσουνα που βρίσκεσαι...κάποια στιγμή περάσαμε και ένα ποταμάκι, πλάτους 5 μέτρων, που κατέβαζε αρκετό νερό και έδεσε αυτή την πολύ όμορφη εικόνα που όλοι μας «αποθηκεύσαμε» στην μνήμη μας για πάντα !!! το μονοπάτι το κατεβήκαμε σε 3 ώρες.

Κάποια στιγμή τελείωσε το χιόνι και άρχισε η λάσπη, που ήταν πολύ άχαρη σε σχέση με το χιόνι, αλλά ευτυχώς φτάσαμε κάτω στο χωριό και πατήσαμε επιτέλους άσφαλτο !!!! Μετά απο αρκετή ώρα αναμονής στο χωριό, μέχρι να έρθουν οι φίλοι με τα τζιπ και αφού πήρα και ειδική άδεια απο την αστυνομία (είχαν κλείσει τον δρόμο) ήρθαν να βοηθήσουν και να κάνουν και την βόλτα τους.

Ανεβήκαμε πάνω..προσπαθήσαμε να το βγάλουμε….αλλά που......δεν κουνήθηκε....ούτε εκατοστό....και έτσι πήραμε την απόφαση και το αφήσαμε... :-( ...βέβαια η συνέχεια ήταν πιο ενδιαφέρουσα η οποία είναι άλλη μεγάλη ιστορία......

Όλα αυτά ήταν κάποιες εικόνες και αναμνήσεις, απο ενα σαββατοκύριακο που θα μείνει χαραγμένο στο μυαλό μου για πάντα