Σας ευχαριστώ....

Σας ευχαριστώ, όλους !

Και εσάς....αλλά και...εσάς...αλλά και τους άλλους.... !
Όλους !

Δύο πράγματα μέχρι σήμερα θεωρούσα και θεωρώ δύσκολα: τις κρίσεις και τους αποχαιρετισμούς

Οι κρίσεις είναι αυτές που βιώνουμε είτε σε προσωπικό είτε σε επαγγελματικό επίπεδο. Τον τελευταίο καιρό, βέβαια, βιώνουμε και την οικονομική κρίση, κάτι που κανέναν δεν αφήνει αδιάφορο. Όμως πάντα πίστευα πως κάθε κρίση που εμφανίζεται στη ζωή μας, κρύβει μία θετική ευκαιρία, μία πρόκληση. Μας ταρακουνά, από την ανία μας και μας βάζει και πάλι σε έναν νέο δρόμο, πιο δύσκολο ίσως, βοηθώντας μας να αγωνιστούμε πιο σκληρά και να βγούμε πιο σοφοί από όλη αυτήν την ιστορία.

Προσωπικά επιμένω να βλέπω την κρίση με τα μάτια των προσκόπων, οι οποίοι λέμε, Το κέφι σου ποτέ δεν πρέπει να χαλάς, θα βρεις μες στη ζωή εμπόδια πολλά. Έτσι με αυτήν την αισιοδοξία μπορούμε να πορευτούμε στα δύσκολα χρόνια, όλοι μαζί, όχι ο καθένας μόνος του. Γιατί σίγουρα μαζί μπορούμε καλύτερα!

Από την άλλη οι αποχαιρετισμοί, είναι μία μεγάλη ιστορία για μένα. Πολλές φορές αποχαιρετούμε πολύ κοντινούς ανθρώπους ξαφνικά, όπως την μητέρα μας, ακόμη και από την ίδια τη ζωή, αλλά εκείνο που μας μένει είναι οι πράξεις τους, το χαμόγελό τους, η καθοδήγησή τους.

Για μένα σαν Τ.E. ήρθε η στιγμή αυτό το καλοκαίρι, να παραδώσω τα ηνία, στους νεότερους που με κέφι και δημιουργικότητα θα αναλάβουν την καθοδήγηση αυτής της μεγάλης παρέας. Να αποχαιρετίσω όλους τους καλούς συνεργάτες μου (τον Νίκο-Μιχάλη-Γιαννη-Στεργιο-Βασίλη-Ρενάτα-Ελενα-κλπ-κλπ-κλπ-κλπ-κλπ), τους φίλους, τους γονείς, τα παιδιά που με όλους αυτούς πέρασα αξέχαστες στιγμές. Δεν θέλω όμως, όλα αυτά να μου τα θυμίζουν ΜΟΝΟ οι φωτογραφίες, αλλά οι πράξεις μου για τον Προσκοπισμό, με τις οποίες μεγάλωσα και ανδρώθηκα. Εξάλλου τα λόγια μας μπορεί να κρύβουν τις σκέψεις μας, οι πράξεις μας, όμως, τις φανερώνουν.

Μιλώ προσωπικά αλλά ξέρω πως μόνον έτσι μπορώ να μιλήσω από καρδιάς. Γιατί για μένα ο προσκοπισμός χτυπά σαν καρδιά μέσα μου ή καλύτερα είναι ο χτύπος της καρδιάς μου. Πέρασαν ήδη 100 χρόνια από τότε που ιδρύθηκε και ευελπιστώ ότι αν όλοι πιστέψουμε, στο θεάρεστο έργο του εθελοντισμού θα περάσουν και άλλα 100, και άλλα 100.....

Έτσι, λοιπόν, θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, της προσκοπικής καρδιάς μου, όλους όσους μου έδωσαν το χέρι τους, με βοήθησαν, πήγαμε μαζί πορείες, κάναμε εξερευνήσεις, τραγουδήσαμε κάτω από τα αστέρια, κοιμηθήκαμε στα δάση, περπατήσαμε σε απότομες βουνοπλαγιές, κουραστήκαμε, κολυμπήσαμε σε βαθιά νερά, γελάσαμε, κλάψαμε, πικραθήκαμε, μαλώσαμε αλλά και πάλι την επόμενη μέρα ήμασταν μαζί, χέρι χέρι, να περιμένουμε τα λυκόπουλα, τους προσκόπους, τους ανιχνευτές, τους γονείς να παίξουμε με δύναμη, με αισιοδοξία, με ενθουσιασμό το προσκοπικό παιχνίδι, που τόσο πολύ αγαπάμε.

Για μένα ο προσκοπισμός μου δίδαξε πολλά πράγματα, πρακτικά και ηθικά. Αλλά σίγουρα μου δίδαξε κάτι πολύ σπουδαίο: να είμαι ο εαυτός μου. Και το να είσαι ο εαυτός σου είναι το πρώτο βήμα για να γίνεις καλύτερος.

Σας ευχαριστώ και σας εύχομαι να μην ξεχνάτε ποιοι είστε και να είστε πάντα θετικοί, σε όλα. Τα δύσκολα θα περάσουν και τα όμορφα έρχονται!

Αυτές ήταν λίγες από τις σκέψεις μου, που είχα την τιμή και την ευκαιρία να τις φανερώσω την Κυριακή ! Να είναι καλά όλοι οι παρευρισκόμενοι, που μου έδειξαν την αγάπη τους !!!!!!!!!!!!!!
Επιφυλάσσομαι, μετά το Καλοκαίρι... ίσως να σου πω πολλά περισσότερα !