Αλληλεγγύη και όχι φιλανθρωπία !!!!

Αλληλεγγύη και όχι φιλανθρωπία μας είπε ο κ.Κώστας, να κρατήσουμε από αυτή την μοναδική εμπειρία. Ο 'Άλλος Άνθρωπος' !

Ο συνάνθρωπος μας, δεν έχει μόνο ανάγκη το φαγητό...δεν έχει ανάγκη να του πετάξουμε ενα πιάτο φαγητό και να 'φύγουμε'...θέλει να κάτσουμε να συζητήσουμε μαζί, να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, να έρθουμε σε επαφή, να χαμογελάσουμε...

Συγκλονιστήκαμε !
Δακρύσαμε !
Δακρύσαμε όχι από λύπηση, αλλά στεναχώρια δική μας, που δεν είχαμε και άλλο φαγητό να δώσουμε, που εμείς ζούμε σε έναν άλλον κόσμο, που εμείς βοηθάμε πολύ λίγο, που δυστυχώς δεν ήταν όλοι τόσοι τυχεροί σαν και εμάς να μεγαλώσουμε σε όλες αυτές τις ανέσεις, που...

Μείναμε με ανοιχτό το στόμα με αυτά που βλέπαμε.
Κοιταζόμασταν με τον αγαπημένο αδελφό κ κουμπάρο και τα βλέμματά μας έλεγαν πολλά. Κουνάγαμε το κεφάλι μας. Προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους ώστε να βοηθάμε πιο συχνά αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο που τα διοργανώνει όλα αυτά.

Κόψαμε το κρεμμύδι, φέραμε νερό, κόψαμε το ψωμί, φτιάξαμε ωραία το τραπέζι μας, ετοιμάσαμε τα μπολάκια για να βάλουμε μέσα το ζεστό φαγητό, που ήταν μακαρονάκι με κόκκινη σάλτσα, φτιάξαμε δυο φορές τσάι και σερβίραμε στον κόσμο, όλα ήταν τόσο αρμονικά και ωραία, που απλά θέλαμε και άλλο, και άλλο...

Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, που δεν ξεχωρίζουν από τα ρούχα τους, έπαιρναν φαγητό από τα χέρια μας και με ένα χαμόγελο μέχρι εκεί πάνω, μας ευχαριστούσαν. Μας έλεγαν να είστε καλά και απαντάγαμε, ΕΣΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΆ.
Το βλέμμα τους έλεγε ΠΟΛΛΑ.

Όλες οι φιλές του κόσμου. 'Μαύροι', 'άσπροι', 'κίτρηνοι', μικρά παιδάκια, μεγάλα, ενήλικοι, μεσήλικες, παππούδες, γιαγιάδες...

Μέχρι που πολύ γρήγορα, τελείωσε και το φαγητό και μετά ερχόντουσαν κ ερχόντουσαν και άλλοι, και άλλοι κ να είχαμε και άλλα δέκα καζάνια φαγητού δεν θα μας έφταναν !!

Έπαιρναν τις δίπλες που είχαμε, τα ψωμιά, τα κουλουράκια, το τσάι, όλα με τόση 'ανάγκη' που δεν έχεις φανταστεί γιατί εσένα στα παρείχαν όλα αυτά, χωρίς να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι.

Μια Κυρία με το Κ κεφαλαίο και όχι σαν κάτι άλλες 'κυρίες'... μας λέει να πάρω και ενα ακόμα για τον αδελφό μου, που κοιμάται εκεί (μας δείχνει), στο παγκάκι...

Μια άλλη Κυρία, μας λέει 'ωραίο καιρό μας κάνει σήμερα', ναι ναι λέμε εμείς χαρούμενα, και συνεχίζει η κυρία, 'δυστυχώς όμως το βράδυ κάνει πολύ κρύο έξω....'

Μια άλλη κυρία, κομμώτρια, ήταν εκεί ανάμεσα σε όλους για να κουρεύει τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη.

Όλοι ήθελαν να σου πούνε μια μικρή ιστορία, μια κουβέντα, μια πρόταση, να πιάσουν την συζήτηση μαζί σου, να αισθανθούν μέλος της παρέας...μερικοί το είχαν το ίδιο ανάγκη όπως είχαν κ το φαγητό...

Σοκαρισμένοι απ όλα αυτά, και όταν σιγά σιγά άρχισαν να τελειώνουν όλα αυτά που μπορούσαμε να προσφέρουμε στο συνάνθρωπό μας,  συζητήσαμε με τον μοναδικό κ.Κώστα, δίνοντας σε όλους μας πολλά μηνύματα και πολύ τροφή για το μυαλό μας, σηκωθήκαμε να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, με το τρένο το οποίο μας ταξίδεψε σε έναν άλλον κόσμο...

Με κατεβασμένα τα κεφάλια, 'μουγκοι', απλά περπατούσαμε...
Το μυαλό ακόμα ταξίδευε...