Το δέος που νιώθεις όταν μπαίνεις σε αυτό τον φανταστικό χώρο και η αίσθηση του "ταξιδιού" πολλά πολλά χρόνια πίσω, είναι που σε κάνει να νιώθεις έστω και λίγο ότι βρίσκεσαι σε άλλη εποχή. Μόνο που σκέφτεσαι ότι εδώ περπατάγανε και καθόντουσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, νιώθεις μεγάλη τιμή.
Πριν περίπου 2 αιώνες περήφανοι Έλληνες όλων των ηλικιών, καθόντουσαν στο μάρμαρο και απολάμβαναν κυρίως μουσική αλλά και θέατρο. Ήταν μορφές τέχνης, που άργησαν πολλά χρόνια, να τις απολαύσουν οι υπόλοιποι τουλάχιστον Ευρωπαίοι γείτονές μας.
Κοιτάζοντας τριγύρω και αντικρίζοντας πίσω σου την Ακρόπολη, εκστασιάζεσαι με την όλη αρχιτεκτονική και κατασκευή εκείνης της εποχής. Ακόμα και τώρα να προσπαθούσαν να κάνουν κάτι παρόμοιο, όμορφο, γαλήνιο δεν θα μπορούσαν να το πετύχουν. Που να φανταστείς ότι σε αυτό το μαρμάρινο ωδείο χωρούσαν 4.800 θεατές. Που ακόμα περισσότερο να φανταστείς ότι όλο αυτό το επιβλητικό οικοδόμημα της σκηνής πλαισιωνόταν εκατέρωθεν από κλιμακοστάσια διακοσμημένα με ψηφιδωτά. Η εσωτερική τριώροφη όψη της σκηνής ήταν επενδεδυμένη με πολύχρωμα μάρμαρα και διαμορφωμένη με επάλληλες διακοσμητικές κιονοστοιχίες και κόγχες που φιλοξενούσαν αγάλματα μελών του αυτοκρατορικού οίκου και της οικογένειας του Ηρώδη. Σύμφωνα επίσης με αρχαιολογικά τεκμήρια, το Ηρώδειο ήταν τουλάχιστον μερικώς καλυμμένο με ξύλινη, κεραμοσκεπή στέγη.
Για φαντάσου όλο αυτό και μετά ελα πες μου, που μπορείς να βρεις κάτι αντίστοιχο.
Πρέπει να αισθανόμαστε πολλοί περήφανοι που είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ.
Τώρα για την μεγάλη Μελίνα, δεν έχουμε πολλά πράγματα να πούμε εμείς.
Η ιστορία της και οι πράξεις της, τα λένε όλα.
Ευτυχώς ήμασταν απο τους τυχερούς που έστω και λίγο την ζήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου